İş hayatına geri döndüm. Sevinsem mi üzülsem mi bilmiyorum. Resmi olarak şubat 2013 yılından beri, 20 aydır, çalışmıyorum. Kendi mesleğimi yapmıyorum şuan, geçici bir iş aslında. Ama çok yorucu. Eve geldiğimde hiç enerjim kalmıyor. Yağız beni ben Yağız'ı çok özlemiş oluyorum. Biraz oyun oynayalım vakit geçirelim istiyorum ama kolumu kaldıracak dermanım olmuyor. Bu hafta eğitim haftası. O yüzden 13 saati buluyor mesai saatim. Haftaya düzenli olacak. Ancak hala bu şekilde devam ederse, Yağız'a vakit ayıramazsam ve Yağız bu işten zarar görürse sanırım benim mesai saatleri kısa sürede bitecek. Umarım öyle olmaz :( Kader utansın anneyi oğlundan ayıran KADER UTANSIN...
Her bayan çalışmalı, kendi ayakları üzerinde durmalı diye düşünüyorum. Ama insanın çocuğu olunca çok zor geliyor çalışmak. Onunla artık istediğin gibi vakit geçirememek duygusu çok kötüymüş. Allah kimseye bu duyguyu yaşatmasın :(
Hayırlı olsun Gülevcim, yeni işinde bol şans. Eminim kısa sürede alışırsınız, çok fazla stres yapmaman dileğiyle..
YanıtlaSilTeşekkür ederim İpekçim. Ama stres ilk günden başladı. Hakkımızda hayırlısı :)
Silahhh benimde böyle bir yazım var ve ben daha küçük başladım. okadar iyi anlıyorum ki seni. evet kadın çalışmalı peki ya anne?? çalışmaya başlayınca hep eksik kaldığımı farkettim. ne tam iş kadını ne tam anneyim. http://nihanvebebegi.blogspot.com.tr/2014/08/calsan-anne.html
YanıtlaSilEvet Nihancım aynen öyle. Her halukarda yarım kalıyoruz biz anneler. Çok acı bu.
Sil